มีคำกลอนที่ได้มาจากอาจารย์ประเสริฐ ฝากให้สำหรับลูกศิษย์ทุกๆท่าน เพื่อเป็นข้อสติเตือนใจ อย่าได้หลงเข้าร่วมกับลัทธิ "ขอ" หรือ ลัทธิ "แลกเปลี่ยน"เพราะจะทำให้ใจ มีความโลภ อยากทำบุญเพราะอยากได้โน่นได้นี่ เป็นการแลกเปลี่ยนกับของที่จะทำ

คนขาดก็ขออยู่ร่ำไป
ไม่คิดสร้างให้แก่ตัวตน
มัวขอจนลืมตนเป็นสันดาน
ขี้คร้านผัดวันนานวันขี้เกียจซ้ำ
ขอได้ก็ดีใจสมหวังลืมตัว
ขอไม่ได้เสียใจผิดหวังกล่าวโทษกรรม
ชีวิตอยู่กับความหวังล่องลอย
อนาคตสิ้นหวังมืดมนช้านาน