๑๒ - กายจิต

Submitted by wd on อ, 27/11/2007 - 19:57
คิดอยู่ ว่าต้องตาย
ตายเมื่อใด ไม่รู้
ตายอย่างไร ไม่รู้
ป่วยตาย หรือแก่ตาย
ตายก่อนวัย ไม่แน่
ที่รู้ คือตายแน่
เตือนตน อย่าลืมตาย
ไม่มีใคร ไม่ตาย
บางคน ตายสบาย
ตายไป แบบง่ายง่าย
บางคน อาจโชคร้าย
ก่อนตาย ทุกข์เจ็บหนัก
ทรมาน พิการ
กายเจ็บ จิตก็ป่วย
ตั้งจิตว่า กายเจ็บ
เป็นเรื่อง ธรรมดา
ร่างกาย เป็นอย่างนั้น
เสื่อม ป่วย เปลี่ยนแปลงไป
ทุกคน ร่างกายเสื่อม
จากแข็งแรง เป็นอ่อน
เกิดสุขทุกข์ ซ้ำซาก
น่าเบื่อ สุดรำคาญ
จิตหา ความจริงได้
ร่างกาย มันไม่เที่ยง
เปลี่ยนแปลง อยู่ตลอด
ชอบไม่ชอบ เป็นจริง
กาย ไม่ใช่ของจิต
อย่าหลง จิตมีกาย
เอากาย ไว้เป็นครู
แยกแยะ ให้เห็นกายจิต
การเสื่อม เรื่องของกาย
การเจ็บ เรื่องของกาย
การตาย เรื่องของกาย
จิต ไม่ป่วยตายด้วย
จิตทุกข์ เพราะยึดกาย
ปล่อยกาย ให้เป็นไป
เป็นอย่างไร ก็ช่าง
เรื่องกาย จิตไม่เกี่ยว
ทำจิต ให้พ้นกาย
อย่ายึดกาย เป็นเรา
เตือนจิต อย่าห่วงกาย
วันหนึ่ง ต้องจากกาย
ทิ้งกาย ไว้กับโลก
ต่างคน ก็ต่างไป
กายไป จิตก็ไป
จิตดี ก็ไปดี
จิตเสีย ลำบากแน่
ติดกาย กลับมาเกิด
เริ่มต้น นับกันใหม่
เกิด แก่ เจ็บ ตาย ซ้ำ
โชคดี ได้กายดี
โชคร้าย ได้กายพิการ
หมุนเวียน ไม่รู้จบ
สุขทุกข์ หมุนกังวล
ความคิด ปัญญาเห็น
กายใจ หมุนเวียนเกิด
สร้างภพชาติ ปัญหา
ผูกเวร ผูกกรรมชั่ว
กรรมดี ยังพารอด
อาศัยกาย เป็นครู
เรียนรู้ สู่สุขคติ
หยุดเกิด ให้ทิ้งกาย
วางกาย ไว้กับโลก
เราไม่เกิด ต้องลา